EVEN THOUGH YOUR TIME IS TEMPORARY, IF YOU DO A GOOD ENOUGH JOB, YOUR WORK WILL LAST FOREVER.

Dat de dag van het afscheid er aan zat te komen is al een tijdje duidelijk. Maar nu het zover is dat twee toppers uit onze beginjaren ons gaan verlaten, is het toch even slikken. Astrid en Anika kwamen als jonge honden ons team zeven jaar geleden versterken. De een als stagiair en de ander in haar eerste baan. Beide sprankelend en vol met ambities.

Het is de eerste keer dat ik in een blog speciale aandacht besteed aan individuele collega’s. Dat zegt veel over deze talenten, maar ook over ons als bedrijf. Dat we zover zijn gekomen dat we hen met vertrouwen laten gaan. Het is goed zo. Zij moeten hun vleugels uitslaan, als vrije vogels op weg naar nieuwe avonturen. En als ze veilig landen op een nieuwe werkplek weten we zeker dat zij daar verder zullen groeien en blijven sprankelen.

Voor ons biedt het de kans om nieuwe wegen in te slaan met frisse energie van hun opvolgers en om fouten te maken. Fouten maken? Ja, graag zelfs. Adriaan en ik geloven er heilig in dat een snelle groei gepaard gaat met het maken van fouten.

Verkeerde keuzes, aannames, en van alles ertussenin. Dat staat ons te wachten. We gaan het wiel weer gedeeltelijk uitvinden nu Astrid en Anika weggaan.

De dames hebben ruim van tevoren aangegeven dat hun groei en toekomst niet meer bij ons lag. Een krachtig statement. Zeker omdat ze nog niet wisten of er een nieuwe baan in het verschiet ligt. Puur op gevoel en luisterend naar hun hart namen ze hun besluit. Overigens zonder dat ze het van elkaar wisten. Een voorbeeld voor velen – ook voor ons – dat ze dit durfden aan te geven. Voor ons ook het bewijs dat we met elkaar een veilige omgeving creëren waarin toekomstdromen in alle openheid besproken kunnen worden.

Hulde! Ze creëerden zo ook de mogelijkheid mee te zoeken naar goede opvolgers, en in rust het werk meer dan uitstekend over te dragen. Adriaan en ik zijn hen dankbaar voor alles wat ze voor ons hebben betekend en tot waar ze onze bedrijven hebben gebracht.

Het voelt ook wel een beetje als achterblijven. Normalerwijs zijn wij het die in het diepe springen, het onzekere tegemoet. Het is even wennen, voel mezelf zelfs een beetje belegen. Maar tegelijkertijd inspireert hun afscheid ons om weer in beweging te komen. Ook al waait de wind nog steeds hard en ligt er een onzekere toekomst voor ons qua lockdowns en wat al niet meer.

Dank lieve Astrid en Anika. Jullie werk en gedachtegoed zitten in ons hoofd en ons hart, voor altijd.